Overweldigd
Poeh, koud vandaag. Terwijl ik in mijn soep roer die nog over was van gisteravond kruipt er een rilling over mijn lijf. Even opwarmen. Ik bedenk me dat ik de winterjas die ik vorige week boven heb opgeruimd, toch maar weer even naar beneden haal. Zodra de soep bijna begint te borrelen, leeg ik het pannetje in een blauwe kom. De geur van bloemkool, kerrie en kokos komt me tegemoet. Heerlijk. Terwijl ik aan het eten ben bedenk ik me wat ik allemaal vandaag te doen heb. Mijn dochter heeft wat meer hulp nodig bij haar huiswerk, omdat haar docent een tijdje afwezig is geweest. In mijn agenda staan wat afspraken, vanavond zou ik nog gaan sporten en dan nog even… Even voel ik mij overweldigd van mijn to-do list. Dat gaat nooit allemaal bij elkaar. Er bestaat ook nog zoiets als de was, schoonmaken, etc. Maar goed, eerst maar even de hond uitlaten.
Zorgen
Nadat ik thuis kom, gaat de telefoon. Het is een moeder van een klant. Ze maakt zich ernstig zorgen over haar zoon. Hij ligt maar op bed, gaat niet naar school en komt er ergens in de middag een keer uit. Ze blijft maar ratelen en is helemaal in paniek. We spreken af elkaar te ontmoeten in de praktijk. Meteen als ze gaat zitten, vertelt ze wat haar allemaal dwars zit. Het gaat niet lekker op haar werk, omdat ze door alle zorgen om haar kind al te vaak vrij heeft genomen en op momenten dat het eigenlijk niet kan met hem belt. Ze is bang dat haar zoon zichzelf een keer wat aandoet, als zij iets over het hoofd ziet en niemand lijkt dat te snappen. Ze voelt heel sterk dat ze door haar emoties niet altijd de handigste dingen doet of zegt tegen haar zoon en daar voelt ze zich schuldig over. En daarnaast vind ze het ook ontzettend moeilijk om grenzen te stellen aan haar kind, omdat ze er zo naar verlangt hem weer gelukkig te zien. Ze vertelt dat het leven hem overweldigt.
Lichtpuntje
Het enige moment dat ze af en toe die oude vertrouwde glimlach op zijn gezicht ziet, is als de hond tegen hem aankruipt of aan komt lopen met een speeltje. Hij benoemt ook dat zijn hond zijn lichtpuntje voor hem is. Het is een groot wollig knuffelig dier. Ik denk even aan mijn eigen hond, die zijn kop op mijn schoot legt, als ik niet lekker in mijn vel zit. En dat hij naast mijn dochter gaat liggen als ze ziek is. Die gevoelige dieren lijken toch veel te begrijpen.
Maar hoe gaat het eigenlijk met jou?
Als ik haar verder vraag hoe het met haar gaat, kijkt ze me een beetje gek aan. Ik kom hier toch om te leren hoe ik het beste met mijn kind om kan gaan? Ik antwoord haar dat ze die vraag niet heeft gesteld. Ze moet er om lachen. Ze vertelt dat ze al dagen slecht slaapt, steeds bij haar kind controleert of hij er nog wel is. Het huis ondertussen een puinhoop is en dat ze bij de kleinste tegenslag in huilen uitbarst. De tranen springen in haar ogen. Eigenlijk voelt zij zich ook overweldigd door alles. “Alleen nu ik hier ben heb ik even het gevoel dat ik alles wat ik nog moet doen even naast me neer kan leggen”. Ik antwoord dat ik denk dat het daar ook om gaat. Ze voelt zich gehoord en begrepen en hoeft niets anders te doen, aan te passen of iets te leren. Ze mag in de eerste instantie gewoon “zijn”. Net als wat de hond doet bij haar zoon. Gewoon er “zijn” niets meer of minder. Hij laat zich ook niet wegjagen of gek maken door de zwaarte die haar zoon voelt.
Doe het niet alleen
Ik vertel haar dat het een prachtige stap van haar is dat ze niet alleen blijft worstelen met zichzelf. Dat ze uit heeft gereikt om haar verhaal te delen, zodat ze wat meer tot rust kan komen. Dat ze niet alleen haar zoon laat komen met zijn problemen, maar ze ook erkent dat het met haar ook niet altijd even goed gaat. De situatie kan behoorlijk zwaar zijn. Ze gaat naar huis met het inzicht dat ze op dit moment heel goed voor haarzelf mag zorgen, zodat ze ook dichterbij haar zoon kan zijn vanuit een rustigere energie. Dat ze er gewoon kan en mag zijn, zodat hij weet dat zij er is op het moment dat hij dat nodig heeft. Zo krijgt hij ook van zijn moeder de ruimte om zijn proces zelf te doorlopen en waar hij het nodig heeft, samen met haar.
Waar word je zelf blij van?
Ik denk terug aan mijn to-do lijstje en bedenk me het grotere geheel van wat ik eigenlijk wil. Het belangrijkste is om er te kunnen “zijn”. Voor mezelf, mijn gezin en mijn klanten. Als ik dat voor elkaar krijg, en dat krijg ik, is mijn dag geslaagd. Daar word ik warm, blij en gelukkig van. Twee uurtjes later appt de zoon van de vrouw die net in de praktijk langs is geweest. Hij zegt, ik heb eindelijk even met mijn moeder gepraat. Ik heb niet alles verteld, maar wel iets… Goed om te horen. Een mooie kers om de taart. In kleine stapjes op weg naar herstel.
Hoe zorg jij voor jezelf als ouder?
Deze blog is geschreven n.a.v. een situatie van vorig jaar. Met goedkeuring van moeder en zoon. Zoon en moeder maken het inmiddels goed.
