Het alternatief van mijn hulp is vaak uithuisplaatsing
Ik werk met de meest pittige pubers. Vaak bovengemiddeld intelligent, wat ze inzetten op de 'verkeerde' vlakken in hun leven. Ze kunnen prima functioneren op school, sport, etc. ze zijn genoeg getallenteerd. Alleen, ze doen het niet. Ze kiezen ervoor om voortdurend in conflict te zijn met hun ouders om te kunnen doen wat ze zelf willen. Daarin gaan ze ver. Bij de een gaat dit gepaard met fysiek geweld, bij de ander met schreeuwen en weer de ander blaast zijn of haar persoonlijke problemen zo enorm op, dat ouders medelijden met ze krijgen en ze daardoor toestemming geven om bijvoorbeeld thuis te blijven van school.
Een enorme struggle
Voor jou als ouder is dit gedrag een enorme struggle. Je bent enorm bang dat er iets onder het gedrag van je kind ligt en dat ze beschermd moeten worden tegen de buitenwereld die ze in zo'n nare positie heeft gedreven. Als je het geklaag van je zoon of dochter aanhoort, breekt je hart. Het is zo moeilijk om tegelijkertijd je eigen emoties te dragen en de juiste beslissing te maken in het moment. Zeker als je kind voor enorm veel emotionele opschudding zorgt. Daarnaast vraag je je voortdurend af wat er nou echt aan de hand is. Heb je hier te maken met trauma, autisme, een andere stoornis? Je denkt terug aan hoe je kind vroeger was en vind waarschijnlijk ook overeenkomsten met familieleden die net zo moeilijk waren als jouw kind.
Angstig of meer dan gemiddeld dominantiegevoelig?
De jongeren die ik zie in mijn prakijk, zijn angstig om een of andere reden of zijn meer dan gemiddeld dominantiegevoelig. Als ik dit aan ouders vertel, dan denken ze bijna altijd dat hun kind zo reageert vanuit angst of dat ze heel gefrustreerd over bepaalde gebeurtenissen in hun leven zijn. In de praktijk zie ik toch heel vaak dat jongeren vaker graag de touwtjes in handen houden, omdat dat nou eenmaal kan, dan angstig zijn. Ik was daar vroeger ook een van. Misschien dat ik dat daarom best snel in de gaten heb. Alleen zeggen jongeren vaak andere dingen. En ja, dat deed ik ook...
Wat jongeren zeggen
De jongeren die ik achteraf vraag, ook jong volwassenen die als kind zo zijn geweest, zeggen dat ze het eigenlijk gewoon fijner vonden om thuis te blijven, in bed te liggen, te gamen of iets anders te doen dan naar school gaan. Ook kunnen ze haarfijn in de gaten hebben dat ze met bepaald gedrag met rust gelaten worden, uit de kastjes kunnen pakken wat ze willen en zich niet aan bepaalde regels hoeven te houden. zoals op tijd gaan slapen, aan tafel eten of klusjes doen in huis. Ze zijn er een ster in (en houden zich ook dagelijks bezig) om de wereld naar hun hand te zetten.
Onveilige wereld op meerdere gebieden
Ze kijken heel goed wat er gebeurd en bewegen zich als water mee, zodat anderen met hun gaan meebewegen in de voor hen juiste richting. En dat creëert voor hen eigenlijk een heel onveilige plek, omdat niemand (geen volwassene) stevig blijft staan en ze vanuit die stevigheid de juiste weg wijst (zonder onderdrukking en agressie). Veel pubers ervaren die onveiligheid en behoefte aan een stevige ouder niet zo bewust. Ze ervaren alleen dat het eigen gedrag heel vermoeiend is en dat hun stemming er enorm onder lijdt, maar ze piekeren er niet over om hun gedrag op te geven. Het offer is daarvoor te groot. Dat betekent regie opgeven, waarmee ze juist zoveel voor zich winnen. Toch willen ze van binnen ook van die stemming af en gelukkig zijn. Laat dat nou best ingewikkeld zijn.
Natuurlijk gedrag
Het gedrag van jongeren laten zien is natuurlijk. Kinderen, jongeren, mensen zijn erop gemaakt om te kunnen en willen ontwikkelen in een eigen bepaalde richting. Vanaf kleins af aan willen we steeds meer zelf doen en bepalen. Van deze ontwikkeling kan je in de opvoeding gebruik maken of je kan het proberen te onderdrukken. Het onderdrukken en proberen te sturen in de juiste richting met belonen en straf, werkt bij kinderen averechts. Je probeert hiermee de natuurlijke aanleg, het streven naar autonomie, te onderdrukken. De meeste kinderen komen alsnog ondanks dat aardig terecht. Maar er is ook een groep die zich steviger verzet. Zo hard dat ze los dreigen te raken van hun ouders. Zij laten zich niets meer vertellen. Door niemand. Het ene kind isoleert zichzelf, het andere kind raakt op straat. Veel kinderen doen beide. In deze fase schiet ik vaak te hulp.
Eigen ervaring
Ik ben enorm blij als mensen me weten te vinden en we kunnen voorkomen dat het erger thuis wordt dan het al is. Vanuit mijn eigen ervaring weet ik heel goed hoe het is om bijna uit huis geplaatst te worden, hoe het is om op straat te zijn in gevaarlijke situaties, hoe het is om niet meer naar school te kunnen. Ik deed alles voor de vrijheid in het moment. Maar diep van binnen wilde ik dat iemand voor me opstond en zei: tot hier en niet verder. Zonder me klein te willen maken of te onderdrukken. En die iemand was het liefst geen hulpverlener, maar mijn eigen moeder.
Ontwikkeling
Als je in de puberteit bent, dan ben je echt nog heel erg beperkt als het gaat om nadenken over de langer termijn gevolgen. Je hersenen zijn daar nog niet klaar voor én je hebt gewoonweg ook de ervaring nog niet. Je bent eigenlijk nog maar een kind in een grotere verpakking en een grotere vocubalaire. Dus ouders... laat je niet gek maken door wat je kind allemaal zegt in het heetst van de strijd. In het heetst van de strijd, staat je kind ook nog eens in vechtmodus en kan een deel van het brein ook niet optimaal functioneren. Allemaal redenen waarom je niet in gesprek gaat als je kind op oorlogspad is, maar liefst alleen op de rustigere momenten (als die er nog zijn).
Schrijnende zaak
Al met al vind ik het verschrikkelijk dat er zo weinig passende hulp is voor jongeren die op deze manier vastlopen. Ik heb een groot hart voor de jongeren die nog op het randje thuis wonen én de jongeren die nergens meer terecht kunnen. Die in groepen voor overlast zorgen, omdat ze niemand anders meer hebben dan elkaar. Uithuisplaatsing ligt dan op de loer. Voor de veiligheid van hunzelf, het gezin en anderen. Maar er zijn ook andere oplossingen voor. En ik help daar graag mee. Met liefde, zonder onderdrukking, maar wel met de juiste grenzen.
Maak je je zorgen over jouw kind, een kind of een groep jeugd? En denk je dat we samen uithuisplaatsing kunnen voorkomen? Laat het me weten en vul het contactformulier of bel direct: 06-36097381. Het zijn nog maar kinderen.... Ook al ogen ze zo groot en praten ze zo wijs...
