Scrollen, scrollen....
Mijn hond bleef even staan om wat te snuffelen. Ik draaide me om en de zon scheen warm in mijn gezicht. Een moment heb ik met mijn ogen dicht staan genieten van de warmte en het licht. Even voelen en ervaren. Toen ik doorliep werd het in mijn hoofd al snel weer wat druk. Ik dacht tijdens het wandelen wat mij in de loop van de dag allemaal te doen stond en hoe mijn dag gisteren verliep. Met een tikkeltje ontevredenheid over hoe ik mijn tijd indeel, bewust en onbewust. Wat er door mij heen ging was dat ik nog best wel vaak tijd kwijt ben met het scrollen over mijn social media feed. Zonder dat ik dat echt wil. Ik zit gewoon aan tafel met een kop thee of op de bank, soms zelfs met mijn man. Dan bedenk ik mij iets en pak ik mijn telefoon. Of tijdens andere bezigheden. Dan kan ik zomaar stoppen met waar ik mee bezig ben, op mijn telefoon kijken (wat op dat moment heel logisch lijkt) en dan eindigen met het kijken naar de stomste plaatjes en video’s.
Verslaving
Het voelt wel een beetje als een verslaving. Een handeling waar ik helemaal niets uithaal. Ik leer er niets van, ik word er niet vrolijk van, maar alleen maar geïrriteerd op mezelf dat ik er toch tijd aan besteed. Het enige wat het doet is dat het er voor zorgt dat ik even met helemaal niets anders meer bezig ben, dan met scrollen. Terwijl de actie op zichzelf een mega afleiding is van waar ik mee bezig was. Eigenlijk belemmert het me alleen maar. Door nieuwsberichten ga ik me zorgen maken over de ellende in de wereld, terwijl ik er totaal geen controle over heb. En als ik reacties onder een post lees, dan schrik ik ook nog van hoe mensen zich zo gemakkelijk in het openbaar gedragen tegen elkaar van achter hun scherm. En toch… lees ik steeds weer mee.
Leegte
De jongeren die ik spreek in de praktijk, hebben het altijd over verveling. Ze voelen zich verveeld en soms zelfs een beetje leeg vanbinnen en vullen hun tijd op met social media om bezig te blijven en het niet te voelen. Ook hoor ik nog wel eens van jongeren dat ze het bewust gebruiken om niet hun emoties te voelen en ook met social media hun gedachten even kunnen stoppen. Want daar worden ze soms wel knettergek van. Dat gepieker. Liever houden ze zich bezig met de emoties van anderen. Die zijn eenvoudiger. Sommige jongeren spreken van een leegte wat het resultaat is van het lange hangen met je telefoon of het spelen van games. Maar die is dan beter te verdragen dan het piekeren of de eigen emoties.
Gebrek aan contact
Als ik dan weer naar mijzelf kijk voel ik dat ook wel. Wat leegte en een toch wat rustiger hoofd. Mijn mind gaat soms ook alle kanten op. Maar als ik dan kijk wat mij zou kunnen helpen, ook al ben ik er niet altijd even goed in, is toch eens wat meer delen van wat er in mijn hoofd omgaat. Ook al kan dat prima, dat is voor mij niet altijd zo vertrouwd. Vroeger als kind, puber en jong volwassene was ik erg bang om te delen wat er in mij omging, omdat ik daar door mijn omgeving behoorlijk op afgerekend werd. Ik was namelijk te fel, verwoorde het niet goed of er waren andere argumenten wat de ander het recht gaf om boos op mij te worden. Nu in mijn volwassenheid, blijft mijn eerste primaire reactie daardoor mijn eigen visie en mening voor mezelf houden en mijn stem niet laten horen. Daar heb ik me nu behoorlijk met vallen en opstaan in ontwikkeld.
Een harde wereld
Onze pubers en jong volwassenen staan nog helemaal aan de start hiervan. Zij piekeren en voelen gewoon en weten geen andere manier, hoe ze dat anders kunnen doen dan afleiding zoeken op hun telefoon of in het gamen. Een positieve uitkomst door iets anders te doen dan dat hebben ze niet of te weinig ervaren. Misschien komt dat wel omdat ze bewust of onbewust;
- Ouders hebben die om wat voor reden dan ook (even) niet beschikbaar zijn
- Gebeurtenissen hebben ervaren die thuis of buitenshuis zijn gebeurd die moeilijk te verwerken zijn. Denk aan verlies, trauma, conflicten, ed.
- Sociale contacten hebben die moeizaam verlopen
- Een continu gevoel van zwaarte, vermoeidheid of lusteloosheid ervaren
- angst ervaren om iets te missen of niet bij te blijven met de rest
Het is nooit te laat om jongeren te helpen andere ervaringen op te doen, zodat ze onderaan de eindstreep meer bewust om gaan met social media en gamen. Begin maar eens met door de ogenschijnlijke harde buitenkant heen te kijken met wat zachtheid en met beschikbaar te zijn. Beschikbaar en ontvankelijk. Voor als de harde wereld ze teveel word. Geef ze maar wat minder de noodzaak om uit te vluchten. En als ze dat toch doen? Is een uitnodiging om hun interesse te delen of samen op te trekken een mooie eerste stap om ze een alternatief te bieden. Met hele kleine stapjes.
Nog iets meer zachtheid
Voor nu weet ik wat mij te doen staat. En dat is niet perse afkicken van mijn telefoon, maar mezelf (nog) meer uiten wat mij bezig houdt, vooral aan de mensen om me heen. Ik voel me, ook al is het heel minimaal (maar toch nog een aantal keren per dag) door oude moeilijke ervaringen af en toe wat eenzaam. En… ik vraag me direct weer af hoe ik nog wat zachter kan zijn voor jongeren die ik al zie, maar misschien nog wel meer voor de jongeren die ik nog niet ken. De wereld is voor hen soms best een enge plek met veel boze mensen. Al zouden ze dat niet snel toegeven. Soms denk ik daardoor zelf ook wel eens… Houdt het dan nooit op? Maar dan is het antwoord gelukkig nee. Het houdt nooit op. En dat zou ik ook nooit willen. Je bent als mens namelijk nooit af. Lastige dingen horen erbij en eenvoudige dingen ook. Zoals opwarmen in de vroege ochtendzon om 6:30 tijdens het eerste rondje met mijn hond. Daar word ik toch echt gelukkig van.
Hoe staat het met jouw telefoongebruik of game gedrag?
