Jongeren die bij mij komen zijn vaak al eens eerder bij iemand anders geweest voor de problemen die ze ervaren. De hulp die ze elders hebben gehad heeft onvoldoende geholpen en in sommige gevallen is deze zelfs schadelijk geweest. Ze zijn naar deze hulpverlening verwezen door een huisarts of wijkteam van de gemeente. Dus komen ze nu naar mijn particuliere praktijk.
Als blijkt dat een traject wat langer duurt, vanwege zaken die bij de start van het traject nog niet zichtbaar waren, dan wil ik ze nog wel eens voorstellen om de gemeente te contacten om te kijken of hun traject misschien vergoed kan worden. En daar begint een soort van spel wat ik voor ouders en kinderen best wel pijnlijk vind.
In sommige gevallen luistert het contactpersoon binnen de gemeente goed en stelt ze vragen aan de desbetreffende ouder. Ze zorgen er dan graag voor dat een gezin snel gesproken kan worden en als beide ouders en kind mijn hulp graag willen, zijn ze allang al blij dat iemand dit gezin snel kan helpen. Daarnaast worden de verschillende mogelijkheden en onmogelijkheden besproken, zodat ouders een weloverwogen keuze kunnen maken.
Soms bellen gemeenten mij zelf om te vragen of ik kan helpen in een complexe situatie of hebben ouders mij gevonden, nemen dan contact op met hun oude wijkteammedewerker die dan vervolgens blij is dat er iemand snel van start kan gaan.
Maar het gebeurd ook dat ouders meteen te horen krijgen dat hulpverlening vanuit mijn praktijk niet kan, omdat ik geen gecontracteerde zorgverlener ben. Het enige wat ze zouden kunnen doen is het kind op een wachtlijst plaatsten van 2 maanden lang, totdat een wijkteammedewerker de situatie kan onderzoeken en vervolgens door kan plaatsen op weer een andere wachtlijst voor de hulpverlening die in de praktijk met het kind aan de slag kan gaan. Tel er dan maar weer minimaal 2 maanden wachttijd bovenop. Zonder onderzoek weten ze dan meteen aan ouders te benoemen dat de hulpvraag niet complex genoeg is om deze uit te besteden aan een niet-gecontracteerde zorgverlener.
Ik werk veel met kinderen die niet of moeilijk naar school gaan. Tel maar op hoeveel schade dit oplevert binnen een gezin als ze zolang moeten wachten, terwijl het eigenlijk niet nodig is. Ik help deze gezinnen op alle mogelijke manieren om toch mijn hulp voort te kunnen zetten.
Maar ik zit zelf ook een beetje klem. Want eigenlijk overweeg ik om mezelf als zorgaanbieder in te laten schrijven bij de gemeente om het gezinnen gemakkelijker te maken, Maar deze ervaring en een aantal andere kromme ervaringen in samenwerking met gemeenten maken dat ik twijfel of ik wel onderdeel wil uitmaken van dit systeem.
Ik vind overigens niet dat ik een betere zorgverlener ben dan andere zorgverleners. Ook ik heb wel eens een klant die beter af is bij iemand anders en die vervolgens doorverwijs. Ik vind ook niet dat wijkteammedewerkers het niet goed doen. Maar ik vind het niet kloppen dat het zo enorm van de persoon afhankelijk is, zijn/haar kennis en van zijn/haar positie binnen het eigen team van wijkteammedewerkers of een gezin wel of niet door een particuliere praktijk zoals die van mij of mijn collega's geholpen kan worden of niet. Het gaat hier om de ontwikkeling van jonge mensen. Dat zou niet zo mogen zijn. Ik mis hierin soms echt de zorgvuldigheid.
Ik heb een flink aantal heel goede samenwerkingen met wijkteammedewerkers gehad en lopen. Ik heb hier in het verleden ook wel met een aantal mensen over gesproken. Daarnaast heb ik zelf ook in het werk gezeten. Het is intern soms echt een zooitje met wisselingen van medewerkers, nieuwe mensen met zware zaken. En het duurt lang voordat je als nieuw in het vak je het werk jezelf een beetje eigen maakt. En er zijn daarnaast ook veel jonge mensen die veel te stellig in hun machtspositie zitten.
Eigenlijk zitten we allemaal klem in een kromme wereld. Is samenwerken dan niet het beste antwoord?
