Je schooltijd. Een leuke tijd of een harde wereld?

Je schooltijd. Een leuke tijd of een harde wereld?

Trauma door een pestverleden

De afgelopen maand heb ik drie jonge nieuwe klanten gezien die last hebben van een pestverleden. Allemaal met een oorsprong op de basisschool. Ik schrik er elke keer weer van als ik hoor dat de leerkrachten of ouders niet hebben kunnen ingrijpen of de keuze hebben gemaakt om niet in te grijpen. Een van de jongeren vertelde dat ze is bedreigd, omsingeld door de hele klas en uitgescholden. Toen ze weg rende, is ze achtervolgd en nogmaals gekleineerd en uitgescholden. Waarom? Omdat ze niet wilde vechten met de pester. En daarom vond de hele klas haar een loser, een mietje, een zwak persoon en een mislukkeling. Hier is het niet bij gebleven. Soortgelijke incidenten vonden het hele schooljaar plaats met ‘rustigere’ tussenpozen. En nu? Nu gaan de gevoelens die ze toen had, nog dagelijks door haar heen.

De onmogelijkheid om anderen te vertrouwen

Ze zit allang niet meer op de basisschool. Inmiddels heeft ze een leuk baantje en zit ze in de derde klas van de VWO. Ze heeft behoorlijk last van prestatiedruk en raakt in paniek als iets niet lukt of anders loopt dan dat zij wil of als ze alleen iets moet doen wat ze moeilijk vind. Ze weet niet goed hoe ze vriendschappen maakt. Ze voelt zich vaak alleen en gaat de ene keer met de een om en de andere keer met de ander. Ze hoort niet echt bij een ‘groepje’. Als haar losse wat oppervlakkig aanvoelende vriendinnen bij hun groepjes staan, voelt zij zich alleen. Ze kan onmogelijk anderen vertrouwen die ze niet zo goed kent. Ze voelt zich dan nooit echt op haar gemak en wil dan liever weg of alleen zijn. Als ze niet weg gaat raakt ze overspoeld, omdat ze niet iedereen in de gaten kan houden. Ze voelt zich dan zo angstig dat ze niets anders meer wil dan naar huis gaan.

Overleven met paracetamol

Regelmatig heeft ze last van buikpijn en hoofdpijn. Standaard ligt er een strip paracetamol in haar kluisje om haar schooldagen te overleven. En het ergste? Als ze een keer lol heeft in de klas, dan wordt ze er uitgepikt en krijgt ze net als de anderen natuurlijk, op haar kop. Alleen, door haar pestverleden en haar wantrouwen in leerkrachten, komt die heel hard binnen. Er is geen vertrouwen in leerkrachten dat ze een helpende rol zouden kunnen hebben. Haar lijf vertelt haar dat er overal gevaar op de loer ligt. Niemand weet natuurlijk van haar verleden. Maar zij voelt het nog iedere dag. Al zou ze er nooit meer zo bij stilstaan dat het allemaal komt van haar basisschooltijd, waar ze dagelijks gekleineerd werd en niet serieus genomen. Ze denkt dat het aan haarzelf ligt en geeft de stemmen uit haar verleden gewoon gelijk.

Vriendschappen zijn ingewikkeld

Thuis is ze down en komt ze haast niet vooruit. Concentreren op haar schoolwerk, gaat haar niet zo best af. Ze voelt zich moe, zwaar en kan niet veel anders verzinnen dan gamen of op haar telefoon hangen. Uit frustratie van haar ouders, die bang zijn dat ze haar toekomst aan het vergooien is en verlangen naar een energieke puber die zin heeft in het leven. Intussen worstelt zij dag na dag, hoe ze contact kan maken met meiden die ze aardig vind. Hoe ze zich op moet stellen om vriendinnen te maken. Of ze iemand in vertrouwen kan en mag nemen en diegene kan vertellen wat ze voelt. Maar zodra ze een appje wil sturen, wist ze ‘m toch weer. Want het verleden heeft bewezen dat dat ook niet veilig is en je appjes soms in verkeerde handen vallen.

 Kwetsbaar

Als ik haar hoor vertellen dan gaat er door mij heen dat ik haar heel kwetsbaar vind voor mensen die het niet goed met haar voor hebben. Mensen die een neus hebben voor meisjes die zich alleen voelen, moeilijk vriendschappen sluiten en hunkeren naar verbinding. En… kan ik me behoorlijk pissig maken dat veel ouders en leerkrachten nog steeds te weinig tijd besteden om ze te leren hoe je omgaat met elkaar. Jonge leerkrachten staan nog steeds voor veel te grote groepen en standaard zinnetjes worden gezegd door leerkrachten als een kind aangeeft dat er iets niet helemaal goed is gegaan op het schoolplein, zoals: “Je kan het vast zelf oplossen.” Het is een harde wereld. Terwijl ik in een maand tijd drie nieuwe klanten help met hun traumatische pestervaringen, zou het ook best fijn zijn als ze in de buitenwereld iets zachter zouden worden behandeld. Zodat ze niet opnieuw traumatische ervaringen zouden opdoen. Maar helaas, heb ik daar geen invloed op.

Over de schrijver
Therapeut en jeugd- en gezins professional
Reactie plaatsen