Mam, ik wil in Portugal wonen en werken. Dat zei mijn zoon ongeveer 3 weken geleden. En ja, natuurlijk weet ik dat mijn jongens van 21 jaar inmiddels, het nest vroeg of laat gaan verlaten. Maar, ik had het toch iets anders voorgesteld. Iets met een eigen woonruimte in Nederland bijvoorbeeld, zodat je elkaar kan opzoeken en helpen met een uitzet en behangen, enzo. Maar hier is dat alles behalve voor de hand liggend. Dat geeft toch een extra dimensie aan het woord loslaten als je weet dat je je kind toch een langere tijd niet gaat zien.
Loslaten en verbinden
Ik merk aan mezelf dat ik een beetje ontregeld raak als dat heel dichtbij komt. Ik voel me meer gespannen, maak me ook wat meer zorgen. Ook twijfel ik aan mezelf. Ik vraag me af of ik ze niet teveel vrij heb gelaten in het maken van eigen keuzes. Ze zijn net als ik ambitieus, zelfstandig en ondernemend. Ze voelen zich beide vrij op deze wereld en verbinden zich gemakkelijk met anderen. Iets om trots op te zijn, maar het is wel meer een uitdaging voor ons om de verbinding te behouden. Tegelijkertijd lijken we op elkaar op een wat scherpe en kritische manier en is het soms een uitdaging om te dealen met elkaars verschillen. En als dan de tijd tikt en het nemen van afscheid dichterbij komt, is dat zo voelbaar en wordt ik toch een beetje bang van binnen om mijn kinderen te verliezen.
Angst
Dan denk ik terug aan vroeger. Toen ze nog klein waren. Ik alleenstaande moeder was en zij voor het eerst naar de peuterspeelzaal gingen. Ik liet hun kleine handjes los en vond het een hele ervaring om na 2 jaar weer eens alleen boodschappen te doen. Dat was zo gek. Ik weet nog dat ik dat ook wat beangstigend vond. De eerste keer dat ze gingen logeren vond ik ook heel naar. Wat voelde ik me alleen. En later, gingen ze alleen op de fiets naar school. Wat een ervaring was dat. Die kleine mannetjes alleen in het verkeer. Zou dat wel goed gaan? Ach, dat hebben ze allemaal overleefd. En nu… nu zijn ze groot en gaan ze dit ook overleven. Fantastische avonturen beleven. Prachtige landen bezoeken. Precies zoals ik dat graag wilde. Ik voel me trots, ontroerd en een beetje verdrietig tegelijk.
Grenzen
In mijn praktijk is het onderwerp loslaten en losgelaten worden een veelbesproken onderwerp. Jongeren die niet de ruimte voelen om hun eigen leven te ontdekken krijgen daar soms behoorlijk last van.
Thuis zijn er bijvoorbeeld discussies over
- studiekeuze
- de keuze voor een liefdesrelatie
- kledingstijl
- vrienden
- werkplek
Loslaten is ook best moeilijk. Er zijn natuurlijk ook grenzen. Grenzen die ervoor dienen dat je kind veilig is en ze beschermen moeten bieden tegen mensen die het niet zo best met ze voorhebben. Maar een overload aan grenzen en angst voor gevaar kan jongeren ook verlammen en verstikken. Best pittig.
Voorwaarden
En die angst voor gevaar, daar kan ik me dus ook nog steeds best schuldig aan maken. Er gebeuren ook best gekke dingen in de wereld. Het is best spannend om niet meteen tot hulp te kunnen schieten als er wat aan de hand is. Het is nogal een contrast, van altijd thuis komen, naar misschien wel een heel jaar lang niet meer. Maar ondanks de spanning, het verdriet en de angst legt het ons gezin gelukkig niet stil, maar laat ik ze alsnog vrij. Als we discussies hebben, gaan ze over de voorwaarden. Hoe nemen we afscheid, hoe houden we contact en wat doen we met verjaardagen, etc.
En nu… nu is het aftellen. Tot het moment dat hij met al zijn spullen in het vliegtuig stapt. En intussen samen tijd doorbrengen en ons voorbereiden op een nieuwe fase van ons gezin. Dan vertrouw ik mijn kind toe aan de mensen op de wereld die het goed met elkaar voor hebben. Zoals het hoort. En dan zoekt hij zelf de mensen uit waarbij hij zichzelf kan zijn.
Vertel jij eens? Hoe gaat het loslaten van jouw kinderen jou af?
