Tijd voor jezelf
Het is prachtig weer en je hebt zin in de zon. Oh wat heb je een behoefte om even op te laden. Je belt een vriendin en reserveert een tafeltje bij een schattig eet cafeetje aan het water, waar je al langer naar toe wilde gaan, maar je jezelf gewoon de tijd niet gunde. Aan de telefoon wordt je ontzettend vriendelijk te woord gestaan. Jullie hebben geluk. Er zijn namelijk nog wat plekjes vrij aan het water. Je krijgt er steeds meer zin in.
Eenmaal aangekomen zie je je vriendin al zitten aan jullie tafeltje. Fijn, want je hebt zoveel met haar te bespreken. Na een tijdje gekletst te hebben, wil je graag wat bestellen, maar de serveerster is nergens te bekennen. Aan een tafeltje naast je, gaat een koppel zitten in zakelijke kleding. Ook zij kijken om zich heen naar waar de serveerster blijft. Ineens komt er iemand aangedraafd om de bestelling op te nemen. Maar... niet bij jullie… ze loopt rechtstreeks naar het koppel. Daarna loopt ze vliegensvlug weer naar binnen.
Vertrouwen
Je vertrouwt er maar op dat ze weer terug komt om jullie ook te helpen. Ze komt inderdaad terug en brengt zonder jullie een blik te gunnen, de bestelling van het koppel. Ze lacht vriendelijk naar hen en maakt zelfs een klein praatje. Inmiddels begint er wat te borrelen van binnen, maar je wil je middag hierdoor niet laten verpesten. De serveerster komt straks vast terug voor jullie bestelling; bedenk je je. En dat is inderdaad waar. De serveerster komt terug, maar als ze eenmaal bij jullie tafel is vraagt ze bot: "Hebben jullie wel gereserveerd?"
Je vriendin kijkt je vragend aan. Je antwoordt met; "Ja,..." maar voor je verder kan praten, praat de serveerster alweer door je heen. "Heb je een bevestiging? En kan ik die even zien?" Je vertelt dat je telefonisch hebt gereserveerd en dat je er op vertrouwde dat het wel goed zou komen. Ze antwoord; "Sorry, wij zijn vol buiten. Er is nog een plekje vrij, binnen naast het toilet.. en anders... (kijkt gauw even naar haar telefoon) hebben we nog een plekje buiten vrij over... 3 weken... Helaas, zonder reservering kunnen we echt niets voor jullie doen..."
Geen oplossing
Je besluit nog 1 poging te wagen ondanks je eigenlijk helemaal geen zin meer hebt om te blijven. Je vraagt naar wie dan de telefoon opnam, hoe dit dan werkt met reserveren en of ze niet een andere oplossing voor jullie heeft. Ze antwoord opnieuw op een felle toon; "Deze tafel is al gereserveerd, ik moet jullie vragen om deze plek te verlaten en eventueel online te reserveren." Jullie staan op en verlaten het eetcafé. Als je even om kijkt zie je opnieuw de leuke plek aan het water, maar je beseft je ook dat schijn bedriegen kan. Ook al werken er misschien wel 10 mensen met passie voor hun vak, die je wel prettig te woord kunnen staan, mensen die een foutje kunnen toegeven en kunnen meedenken aan een andere oplossing... Deze serveerster drukt de stempel op de gehele toko...In je hoofd is er vanalles gaande; Misschien was er wel plek, maar had de serveerster eigen belangen. Misschien is ze gevoelig voor status... dat kan allemaal. Echter dat veranderd jouw idee niet meer van dit eetcafé. Hier kom je nooit meer terug.
Verder zoeken
Nu kan je van een eetcafé heel makkelijk veranderen. Er zijn er genoeg, misschien moet je iets verder reizen voor weer zo'n mooi plekje aan het water en anders neem je even genoegen met iets dat minder bij je past. Dit geldt jammer genoeg niet voor jeugdhulp. Je kind woont in 1 gemeente en je bent daarvan afhankelijk of de hulp die voor je gekozen wordt de goede is. De ene medewerker luistert goed naar je, de ander trekt snel conclusies. De ene medewerker werkt samen met collega's en de ander is een alleen heerser. Er zijn ook veel jonge mensen die een enorme verantwoordelijkheid moeten dragen over meerdere gezinnen en die uit onzekerheid zich overdreven hard opstellen en daarmee beschadigende en onjuiste beslissingen nemen. En mensen die te zacht zijn en zich alle kanten op laten slepen, veel toezeggen en niets na kunnen komen. De mensen die in dit veld werken hebben ongelooflijk veel macht en niet iedereen kan daar goed mee omgaan.
Machteloosheid en een gebrek aan beter
Als je onnodig hard benaderd wordt of er worden afspraken niet nagekomen, voel je je algauw compleet machteloos tegen zo'n enorme hulpverlenende organisatie die zichzelf volledig indekt. En het belang van jouw kind kan ook nog eens in gevaar komen als je er iets tegen in brengt. Daardoor voel je je extra kwetsbaar en maakt dit de situatie alleen maar meer onveilig. Ik heb ooit als jonge cliënt wel eens een klacht ingediend bij een grote zorgverlener. Zij gingen in gesprek met mij en ik heb er nooit meer wat over terug gehoord. Alles werd volledig in het gesprek gebagatelliseerd. Wat doe je dan? Ik kom in ieder geval nooit meer terug bij die organisatie voor wat dan ook. En ik verwijs ook geen cliënten door. En dat allemaal door die ene nare ervaring.
Jouw ervaring
Zo een ervaring drukt een stempel op een gehele organisatie die misschien wel voor het grootste gedeelte bestaat uit met mensen met het hart op de goede plek. Mensen die echt verschil willen maken voor ouders en kinderen. Dat weet ik wel, maar mijn ervaring is compleet anders. Net als die ene persoon bij dat eetcafé een compleet nare ervaring aan je meegeeft.
Wat er in het eetcafé gebeurde, gebeurt daar dus niet alleen. Dit gebeurt ook in de jeugdzorg. Overal waar mensen werken zijn er enorme verschillen in aanpak en vooral benadering. Gaat het er niet altijd om hoe we elkaar benaderen en voor elkaar zorgen? Of je nou bij de gemeente werkt, bij een eetcafé, bij de kapper of auto's repareert? Dat je in de basis uitgaat van vertrouwen en samenwerking? In plaats van dat je al start met wantrouwen, dwang en beschuldigen? Als je je niet kan verbinden, samen kan werken of eventuele fouten kan herstellen, maakt de kennis die je op hebt gedaan echt geen reet meer uit.
Heb je ervaringen op dit gebied? Laat het me dan weten.
.
