Oud trauma
Vorige week werd het weer gezegd door een collega. Dat er veel therapeuten zijn met jeugdtrauma’s, die in de onderlinge omgang met elkaar wel eens in de weg zitten. Dit is niet de eerste keer dat dat gezegd wordt. Van binnen ga ik dan op slot. Tja, mijn oude “trauma’s”, zoals anderen dat blijkbaar nog steeds noemen, zitten mij ook wel eens in de weg. Tegenwoordig noem ik dat een oud patroon wat hoogstens nog wel eens irritant is. Vooral voor mezelf. Anderen doe ik er nagenoeg geen kwaad mee. Althans dat dacht ik. Maar goed, zo’n opmerking maken is ook niet heel verbindend.
Lange donkere tunnel
De afgelopen tijd word ik er best vaak mee geconfronteerd. Die oude belemmeringen die mij zijn overkomen toen ik nog een kind was en waar ik niets aan kan doen, maar wel verantwoordelijkheid voor heb moeten nemen. En dan komt er weer zo’n wijsneus met zo’n opmerking. Hallooo? Therapeuten zijn ook maar een afspiegeling van de samenleving. Met allemaal diverse achtergronden. Ik kan ze wel waarderen die “beschadigde” therapeuten die hun eigen shit hebben moeten oplossen voor zichzelf en daarna ook om anderen te helpen. De lange donkere tunnel genaamd leertherapie en een ervaringsgerichte opleiding hebben ons wat dat betreft echt niet met rust gelaten. Het was echt even worstelen tot het licht aan de andere kant van de tunnel bereikt was en je jezelf een soort van nieuw geboren therapeut zou kunnen noemen.
Simpel maar niet gemakkelijk
In mijn eigen zoektocht als jong volwassene naar een goede therapeut ben ik meerdere malen tegen iemand aangelopen die totaal niet wist of begreep waar ik vandaan kwam. Ik had een pittige babbel, wist mijn gevoelens goed onder woorden te brengen en ik had menig boekentherapeut zo onder de tafel met mijn geklets. Voor mij leek het heel simpel. Als je wil weten wat er met mij aan de hand is dan kijk je toch gewoon in mijn dossier? Dan kon ze zien dat een verleden met o.a. fysieke mishandeling (laten we het daar maar op houden en de psychische martelingen achterwege laten) mij getekend hebben als kind en mij hoogst waarschijnlijk belemmerden bij het opgroeien. Maar die slag konden ze niet slaan. Ik heb er toen voor gekozen, zo jong als ik was, ze maar niet uit mezelf nog maar eens te vertellen wat er onder lag aan mijn problemen. Het was best een pijnlijk kwetsbaar verhaal en ik voelde totaal geen vertrouwen. Als daar wel naar zou worden gevraagd, had ik mogelijk wel gedaan. Ook al kon ik dat toen waarschijnlijk toen nog moeilijk dragen. Maar ja, ik wilde wel graag geholpen worden en het delen voelde als enorm belangrijk.
Niet voor de hand
Dit alles lag blijkbaar niet voor de hand. De therapeuten die mij mogelijk hadden kunnen helpen hadden het te druk om mijn klachten in te delen onder een bepaalde categorie. Oftewel ze waren hard op zoek naar een passende diagnose. Ik voelde me daar ontzettend gespannen door, niet gezien, gehoord en… opnieuw afgewezen. Net als tijdens mijn jongere jeugd. Al voelde ik me toen ik uiteindelijk weer buiten stond aardig geïrriteerd… toch, toen ik weg was, kreeg ik het gevoel dat het allemaal aan mij lag en niet aan de therapeut. Want ja, de professional snapte mij niet. Misschien was ik wel heel complex.
Afwijzing
Afwijzing, afwijzing, afwijzing. De mensen die mij niet zo aardig vonden, mij niet begrepen of niet aardig vinden smullen er vast van. Maar goed, story of my life. Voor de een een pijnlijk gegeven. Voor de ander, misschien handig om te leren hoe je hier nou mee omgaat. Want dat is wel waar ik goed in ben geworden. Er mee om gaan, voor mezelf blijven staan en de verbinding herstellen. Ook al hebben anderen (zelfs mijn familie) mij zo tot op het bot afgewezen, ik blijf echt wel staan of kom terug. En… ik kan jou of jouw kind dat ook leren. Omgaan met afwijzing. Afwijzing door een of beide ouders, je eigen kind, leeftijdsgenoten, op school, binnen de familie, door therapeuten of op het werk. De angst om afgewezen te worden, alleen gelaten, etc. belemmert jongeren en volwassenen enorm in het dagelijks leven. Zelfs als je het gevoel hebt dat je kind alleen maar kwaad is en niets meer boeit, is het bang voor afwijzing. Het zal zich keihard afsluiten om te voorkomen dat het nogmaals word afgewezen of zorgt er zelf wel voor dat hij afgewezen word, omdat dat nog de enige manier is om contact te ervaren en het ervaren van nog meer afwijzing ondraaglijk is geworden. Ontzettend naar toch?
Verzet tegen eenzaamheid
Heb je nou een heftige puber die zich nog alleen maar afzet of eentje die de uitdagingen van het leven liever niet meer aangaat en ze liever vermijd? Kom maar op, dan gaan we aan de slag. Het is hard nodig het niet te lang te laten duren, omdat de weg naar verbinding alleen maar vager en moeilijker word.
Maar ook als je zelf graag krachtiger wil worden en meer voor jezelf wil gaan staan, jezelf hoorbaar maken, zichtbaar maken en beter over weg wil leren gaan met sociale situaties. Dan ben je ook meer dan welkom.
Stuur me snel een bericht via de contactpagina of neem contact met me op via: info@jongerentherapienederland.nl. Geloof me, je hoeft je echt niet te schamen. Ik heb het allemaal al gezien.
