Met angstige mensen win je de oorlog niet

Als je puber dingen tegen je zegt over zijn gevoel is dat echt niet meteen dé waarheid. Ik vind dat ouders hun kinderen soms té serieus nemen. Dat betekent absoluut niet dat je je kind helemaal niet meer serieus moet nemen, maar je mag best zorgvuldig hierin zijn en steeds weer een afweging maken. 

Jij als ouder ontwikkelt met je kind mee

Kinderen doen en zeggen soms dingen die jou diep kunnen raken. En als jij merkt dat wat je kind zegt, jou raakt, betekent dat niet meteen dat zijn uiting en datgene wat er bij hem of haar achterligt dezelfde zwaarte heeft. Het betekent alleen dat jij op een gevoelige plek wordt geraakt en waarschijnlijk jouw angst wordt getriggerd. En dat is vaak de angst voor het verliezen van je kind of een oud onafgerond pijnpunt, wat je tijdens het ouderschap weer tegen komt en jij dient te ontwikkelen.

Kalmte redt dagelijks levens

Het eerste wat je het beste kan doen is even afstand nemen als je geraakt wordt. En zorgt dat jij kalmeert. Ik zal eens een voorbeeld noemen. Waar ouders het meest van schrikken is als ze horen dat hun kind het niet meer ziet zitten of er niet zou willen zijn. Dit betekent voor je kind niet meteen dat hij van plan is om zijn of haar leven te beëindigen. 

Wat er gebeurt is dat een ouder vol in zijn emotie schiet en er over blijft praten of er mee blijft zitten. Je kind krijgt de boodschap dat het allemaal wel heel erg is wat er aan de hand is met hem of haar. Daarnaast wordt het overspoeld door jouw zorgen. En jij als ouder bent niet meer in staat om écht te steunen omdat je eigen emoties je in de weg zitten. Let op; oneindig erover door blijven praten is niet hetzelfde als steunen.

Hoe erg het ook lijkt, het is heel belangrijk dat iemand met hem een gesprek aangaat op een kalme manier. Kan jij dat niet? Dan iemand anders die hij of zij goed kent. Zodat er in alle rust geluisterd kan worden naar wat er speelt. Het is prima als diegene vraagt hoe erg het is. Denkt je kind echt aan suïcide of was dit een uitspraak, omdat hij zich even aan de grond voelde en voelt het zich alweer heel wat beter? Als je hier wat meer over weet, dan kan je veel beter keuzes maken. En je kind voelt dat je echt luistert en met hem in contact bent. Dat lucht vaak al wat op. 

Je hoeft niet alles te weten

Gesprekken hoeven echt niet lang te duren en je hoeft echt niet zijn leefwereld helemaal doorgrond te hebben. Het is al genoeg als je weet wat er speelt en als je hem vraagt wat hem zou kunnen helpen om zich beter te voelen. Ook al weet hij of zij hier nog geen antwoord op, dan is die zoektocht al een heel mooi proces, zodat je kind zichzelf wat beter gaat leren kennen en tot antwoorden kan komen. Het antwoord ligt namelijk bij je kind van binnen en niet in de adviezen buiten hem of haar om. 

Vraag hulp en laat iemand mee kijken

Hulp vragen is natuurlijk altijd een goed idee. Zeker als de uitspraken van je kind de situatie alleen maar zorgelijker maken. Maar het recept blijft hetzelfde. Hoe bang je ook bent, zoek steun bij anderen voor jezelf, zodat je kalm kan blijven in contact met je kind. Je kind heeft vertrouwen en rust nodig als het zich naar voelt. Dat straal jij uit als je kalm blijft. Daar omheen gebruik jij de mensen om jou heen voor jouw steun. Want het valt niet mee als je kind deze uitspraken doet.

Wat het serieus nemen betreft... In een kalm gesprek komen de meeste ouders toch tot antwoorden van hun puber, die meestal niet zo ernstig zijn als dat het in het begin leek. Sommige jongeren vinden het heel erg fijn als ze het gevoel hebben dat iemand altijd voor hem of haar beschikbaar is. Met een nare uitspraak kan je dat goed organiseren. 

Je hebt alleen controle over jezelf en niet over anderen

Het hoeft dus niet altijd heel zwaar te zijn al kan het wel.  Je hebt immers nooit echt de controle over wat iemand doet. Er zijn natuurlijk tragische gevallen waarin het helemaal is mis gegaan. 

Als je graag eens wil praten over de uitspraken van jouw puber, dan ben je welkom. Ook ik kan iets betekenen in de support die je nodig hebt, om de kalmte te bewaren en je natuurlijk helpen met het maken van de juiste keuzes. Ook bij de andere onderwerpen die je intens raken, omdat je bang bent voor verlies, bijvoorbeeld omdat je kind experimenteert met drugs of niet meer uit zijn of haar bed komt.

Blijf er niet alleen mee zitten. Samen met anderen kunnen jullie dit overwinnen en komen jullie (of wij) samen er meestal echt weer uit. Maar... hoe tragisch het ook is... we hebben feitelijk geen controle over elkaar. Dat betekent alleen niet dat we niets kunnen doen, om de situatie aanzienlijk te verbeteren.